Στο νέο τεύχος του Εργοληπτικού Βήματος η πρόεδρος της ΠΕΣΕΔΕ, Μαρία Τσιομπάνου, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου απαριθμώντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργοληπτικές επιχειρήσεις εν μέσω των νέων συνθηκών που επικρατούν στην Αγορά.
Η «ΓΑΛΑΖΙΑ» ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Σήμερα, βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο που μπορούμε με σιγουριά να θεωρούμε ότι έχει διαμορφωθεί ένα νέο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον. Όλες οι παρατηρούμενες αλλαγές στην Αγορά και στην Οικονομία, λόγω της πανδημίας, της ενεργειακής κρίσης και της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, τείνουν πλέον να αποκτήσουν μόνιμα χαρακτηριστικά. Επομένως, πρέπει όλοι μας να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, να συζητάμε και να ενεργούμε με βάση τις νέες συνθήκες, που όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι προσωρινές.
Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στην ανάγκη να αφήσουμε τις πολιτικές εξαγγελίες και τις καλές προθέσεις και να περάσουμε στην άμεση θεσμική παρέμβαση της Πολιτείας για την καταρχήν αντιμετώπιση του ασφυκτικού οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο υλοποιούνται σήμερα τα δημόσια έργα, ώστε να αποφύγουμε μη αναστρέψιμες συνέπειες, όπως για παράδειγμα την διάλυση μεγάλου μέρους συμβάσεων.
Το πιο κρίσιμο σημείο, που πρέπει να αναγνωριστεί και να αποσαφηνιστεί μεταξύ της Κυβέρνησης και των Εργοληπτικών Επιχειρήσεων είναι ότι, οι δυσκολίες που καλούμαστε να διαχειριστούμε δεν είναι ίδιες για όλες τις εργοληπτικές επιχειρήσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών εργοληπτικών επιχειρήσεων υλοποιούν σήμερα συμβάσεις τις οποίες έχουν αναλάβει με πολύ μεγάλη έκπτωση και δεν έχουν απολύτως κανένα περιθώριο να αντέξουν το απρόσμενα υψηλό κύμα ανατιμήσεων. Νομίζω ότι είναι για όλους κατανοητό ότι είναι πολύ διαφορετική η συνθήκη που καλούνται να διαχειριστούν οι πέντε μεγάλοι κατασκευαστικοί όμιλοι που έχουν αναλάβει, μέχρι σήμερα, 13 δισεκατομμύρια ευρώ συμβάσεις έργων με μέση έκπτωση 10%, από όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που οι εκπτώσεις τους φθάνουν σε δυσθεώρητα νούμερα. Εκτιμώ ότι, όταν ο Υπουργός Οικονομικών κ. Σταϊκούρας μιλάει για «μοίρασμα της ζημίας» αναφέρετε στους μεγάλους κατασκευαστικούς ομίλους, οι οποίοι, πράγματι, με τις τιμές με τις οποίες έχουν αναλάβει όλες τις πρόσφατες συμβάσεις, έχουν μεγαλύτερο περιθώριο διαχείρισης των ανατιμήσεων.
Οι εργοληπτικές επιχειρήσεις έχουν να αντιμετωπίσουν μία αιφνίδια και εκρηκτική ανατίμηση των υλικών και της εργασίας, που ήταν αδύνατον να την προβλέψουν κατά την υποβολή των οικονομικών τους προσφορών. Η οικονομική ισορροπία των μεταξύ των Αναδοχών και του Δημοσίου συμβάσεων έχει πλέον ανατραπεί, με συνέπεια να τίθεται σε διακινδύνευση η επαγγελματική επιβίωση των Αναδόχων αλλά και η ομαλή ολοκλήρωση των έργων. Η εμμονή στην συνέχιση των συμβάσεων με τους ίδιους οικονομικούς όρους είναι αντίθετη στην καλή πίστη και στα συναλλακτική ήθη διότι έχει ανατραπεί το οικονομικό περιβάλλον, στο οποίο βασίστηκαν οι προσφορές των Αναδόχων. Στην παρούσα χρονική στιγμή, με την αιφνίδια επιβάρυνση του κόστους εκτέλεσης των δημόσιων έργων, ο εργοληπτικός κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με μία νέα οικονομική «ασφυξία», που εάν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα θα οδηγηθεί σε νέα ύφεση και είναι βέβαιο ότι θα δούμε πολλές επιχειρήσεις να «κλείνουν».
Το Κράτος οφείλει πρώτο αυτό το ίδιο να τηρεί τις συμβατικές οικονομικές υποχρεώσεις του απέναντι στις εργοληπτικές επιχειρήσεις, που παραδοσιακά στηρίζουν την εθνική μας οικονομία και που πολύ πρόσφατα στήριξαν έμπρακτα την χώρα κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης λειτουργώντας τα εργοτάξια κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Εάν θέλουμε να μιλάμε για ένα σύγχρονο επιτελικό κράτος και εάν έχουμε την απαίτηση τα δημόσια έργα να εκτελούνται έγκαιρα πρέπει επιτέλους το Ελληνικό Κράτος να μετατραπεί από έναν «κακοπληρωτή πελάτη» σε έναν «αξιόπιστο πελάτη».
πηγή: Εργοληπτικόν Βήμα Νο_129 της ΠΕΣΕΔΕ
