πηγή: Εργοληπτικόν Βήμα Νο_124 της ΠΕΣΕΔΕ
Ο Πρόεδρος της ΣΕΔΕ Ν. Ηλείας γράφει για τις συνθήκες και επιλογές της «Αθήνας» που οδήγησαν την Ηλεία στην απομόνωση από το δίκτυο μεταφοράς της χώρας.
Το δίκτυο μεταφορών στην Ελλάδα, δηλαδή η ανάπτυξη, δηλαδή η οικονομία, δηλαδή η ασφάλεια των πολιτών, δηλαδή ο πολιτισμός, δηλαδή η ευμάρεια, είναι στενά συνδεδεμένο με την κατάσταση του επαρχιακού δικτύου, με την ύπαρξη εθνικού δικτύου, με την ύπαρξη σιδηρόδρομου διπλής κατεύθυνσης και μεγάλης ταχύτητας, με την ύπαρξη πολιτικού αεροδρομίου, αλλά και λιμανιών όπου θα μπορούν να φορτοεκφορτώνονται προϊόντα με την χρήση σύγχρονης τεχνολογίας με ασφάλεια και ταχύτατη διεκπεραίωση των συνοδευτικών εγγράφων. Η γαλάζια Ελλάδα χαίρει προνομίων, η Ηλεία όμως όχι γιατί πρέπει να μείνει απομονωμένη μπας και μιάνει την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το 2007 ο τότε πανίσχυρος υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς «θεμελίωσε» την σύμβαση παραχώρησης για τον οδικό δυτικό άξονα Ελευσίνα – Κόρινθος – Πάτρα –Πύργος – Καλό Νερό – Τσακώνα, όπου θα συναντούσε τον «Μωραία» τον άξονα δηλαδή Ελευσίνα – Τρίπολη – Καλαμάτα.
Τότε ήταν ένα όνειρο για τους Ηλείους να έχουν διπλή διέξοδο προς Αθήνα μέσω Πάτρας αλλά και μέσω Τρίπολης, αφού στην Τσακώνα η Ολύμπια Οδός, όπως ονομάσθηκε μετέπειτα, θα συναντούσε τον Μωραία και με μια διαδρομή κοντύτερη κατά δέκα (10) περίπου KM θα τους οδηγούσε στην Αθήνα.
Το καλοκαίρι του 2011, δήλωνε προς το σώμα της Βουλής, έμπλεος ευτυχίας ο τότε παντοδύναμος υπουργός δημοσίων έργων, ο δρόμος θα μπει στον Πύργο.
Δέκα τέσσερα (14) χρόνια μετά από την υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης, ο δρόμος τελειώνει με το τελείωμα της παράκαμψης της Πάτρας. Μετά αρχίζει ο δρόμος του μαρτυρίου με τα εκατοντάδες εκκλησάκια στις άκρες του να θυμίζουν τις εκατόμβες των νεκρών και όχι την βαθειά θρησκευτικότητα των ελλήνων της Δυτικής Ελλάδας όπως έγραφε κι ένας ξένος περιηγητής!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, κόπηκε και το τραίνο και οι Τσιλλεριανοί σταθμοί του ερήμωσαν (Πύργος – Αρχαία Ολυμπία) κι έγιναν καφέ και το σύγχρονο δίκτυο αυτόματης φραγής των ισόπεδων διαβάσεων ρημάχτηκε από τους κυνηγούς μετάλλων, οι οποίοι λίγο απέχουν από το να ξηλώσουν και τις σιδηροτροχιές. Άλλωστε αυτό δηλώνει και η λεηλασία των ιστορικών συρμών στην περιοχή του Δ.Δ. Καβασίλων.
Και όλοι περιμένουν να ξανασφυρίξει το τραίνο, ενώ η εξουσία σφυρίζει αδιάφορα. Παλαιότερα βάνανε και κάποιους τουρίστες να κάνουν το γύρο της Πελοποννήσου. Τώρα μετά την πανδημία και την «είσοδο» της F.S. (Ferovie dello stato) της Ιταλικής κρατικής εταιρείας κίνησης σε σταθερές τροχιές στο μετοχικό κεφάλαιο της Τραινοσέ, οι γραμμές χορταριάσανε. Και βέβαια πάντα παραμένει το μεγάλο ερωτηματικό γιατί πουλήθηκε το πακέτο Τραινοσέ αντί πινακίου φακής;
Όσον αφορά τώρα το δίκτυο μεταφορών με αεροπλάνα (air cargo), δεκαετίες τώρα το ανακατεύουμε να βράσει και μετά το σβήνουμε. Αν θυμάμαι καλά όταν παλιότερα ήταν Γ.Γ. Μεταφορών επί υπουργίας του κ. Χατζηδάκη, ο τέως γεν. γραμματέας μεταφορών της τωρινής κυβέρνησης, ο αποχωρήσας κ. Σταθόπουλος, είχε ανατεθεί μια ακόμα μελέτη μετατροπής του στρατιωτικού αεροδρομίου της Ανδραβίδας (117 Π.Μ) και σε πολιτικό. Κάποτε μάλιστα λειτούργησε και για πτήσεις Τσάρτερ. Τώρα καλύφθηκε από το αεροδρόμιο του Αράξου κάπου εκεί εν μέσω καλλιεργειών καλαμποκιού.
Όσον αφορά την ακτοπλοϊα εμείς στην Ηλεία έχουμε ένα λιμάνι αυτό του Κατακόλου, λιμάνι Κρουαζιέρας από τα πρώτα σε επισκεψιμότητα και σε είσοδο τουριστών – επισκεπτών ετησίως.
Το ίδιο λιμάνι, χρησιμοποιήθηκε παλιότερα, για μια καλοκαιρινή περίοδο, για να συνδέσει την Ηλεία με Ζάκυνθο – Κεφαλονιά. Η γραμμή δεν υποστηρίχθηκε και έγινε μόνο για να αντληθούν κεφάλαια επιδότησης άγονης γραμμής από το υπουργείο ναυτιλίας.
Αυτό το λιμάνι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη γραμμής με Ιταλία, όπου μέσω αυτής της γραμμής θα μπορούσαν να μεταφερθούν τ΄ αγροτικά προϊόντα της Δ. Ελλάδας και όχι μόνο, στην Ευρώπη μέσω κυρίως των λιμανιών, Μπάρι, Πρίντεζι ,Ανκώνας και Τεργέστης.
Αυτή την στιγμή χιλιάδες νταλίκιες έμφορτες με προϊόντα του πλούσιου Μωριά (Ηλεία – Μεσσηνία) διατρέχουν έναν επικίνδυνο δρόμο Κυπαρισσία – Καλό Νερό – Πύργος – Πάτρα, δηλαδή 150 ΚΜ άκρως επικίνδυνα και αντιοικονομικά με εκατοντάδες ισόπεδες διαβάσεις ,ελκυστήρες έμφορτους και υποζύγια. Επειδή η Ολύμπια Οδός ναυάγησε στην Πάτρα, το λιμάνι του Κατακόλου δεν αξιοποιήθηκε (δοκίμασαν να στρέψουν και την κρουαζιέρα προς την Πάτρα για επισκέψεις στην Αρχαία Ολυμπία), το αεροδρόμιο της Ανδραβίδας απορροφήθηκε από αυτό του Αράξου βάσει επιταγών της Υ.Π.Α. (Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας), με γνώμονα την απόσταση των δύο (2) αεροδρομίων και τώρα των συμβάσεων FRAPORΤ A.G, το τραίνο έμεινε στην εποχή του «κάρβουνου» με μονή γραμμή και στέρεψη εσόδων, παράλληλα δε απέτυχε και το πείραμα της σύνδεσης της Ολυμπίας με την Τρίπολη και ο δρόμος Πύργος – Ολυμπία – Λαγκάδια – Τρίπολη έμεινε στην παράκαμψη της Αρχαίας Ολυμπίας (αγώνες 2004).
Κάτω από αυτές τις συνθήκες επικοινωνίας ακόμα και ο παράδεισος γίνεται αφιλόξενος και η Ηλεία, ο Μωριάς όπως αναφέρεται στην Ιστορία, ένας άλλος κήπος της Εδέμ σε παραγωγή, με αγώνες για την απελευθέρωση, που γεμίζει τόμους με πολιτισμό (Αρχαία Ολυμπία, Αρχαία Ήλιδα, Επικούρειος Απόλλωνας) και που θα διδάσκει εσαεί τις γενεές, παραμένει από επιλογή των κυβερνήσεων στις τελευταίες θέσεις ανάπτυξης, απομονωμένη από τον κόσμο και απρόσιτη για τους μη «τολμηρούς», αφού η πρόσβαση στα τιμημένα χώματά της είναι επιτηδευμένα Αθηνοκεντρικά δύσκολη, προς πολιτική χειραγώγηση και συμμόρφωση προς τις επιταγές της Αθήνας.
Η Ηλεία όμως του πρωτοφιλικού Π. Αναγνωστόπουλου από την Ανδρίτσαινα δεν καταλαβαίνει από «φοβέρα». Εξακολουθεί να παλεύει την ανάπτυξη με το δικό της τρόπο, και να στηρίζει την επιβίωσή της στους «δρόμους» που χάραξαν οι γενιές των αγωνιστών και των ηρώων της οι γνωστοί Μωραϊτες.
