«Γυναίκα, ζωή, ελευθερία» στα φαρσί – ένα από τα συνθήματα των ειρηνικών διαδηλώσεων κατά της ιρανικής κυβέρνησης – με αυτό χαιρέτισε τη βράβευση με το Νόμπελ Ειρήνης της Ιρανής ακτιβίστριας Ναργκίς Μοχαμαντί η επικεφαλής της Νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ.
Τα φώτα όλου του κόσμου στράφηκαν πρόσφατα στις φυλακές του Ιράν εκεί όπου εκτίει την πέμπτη της ποινή φυλάκισης από το 1998 η Ναργκίς Μοχαμαντί. Μπορεί να έχει να δει τα παιδιά της 8 χρόνια τώρα, να έχει καταδικαστεί πέντε φορές, σε συνολικά 31 χρόνια κάθειρξη και 154 μαστιγώματα, να έχει υποστεί κακοποίηση, βασανιστήρια και να έχει προχωρήσει σε απεργία πείνας αλλά τίποτε από αυτά δεν σταμάτησε την Μοχαμαντί από το να στείλει το μήνυμά της σε κάθε άκρη του κόσμου: «θέλω να γίνω η φωνή των Ιρανών που διαδηλώνουν εναντίον της αδικίας και της καταπίεσης».
Η Ιρανή αγωνίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μοχαμαντί που αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα αλύγιστης δύναμης και ακλόνητου αγώνα για την ισότητα, την ελευθερία και τον σεβασμό έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης 2023 «για τον αγώνα της ενάντια στην καταπίεση των γυναικών στο Ιράν και τον αγώνα της για την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας για όλους». Το βραβείο έλαβαν εκ μέρους της τα παιδιά της, η Κιάνα και ο Άλι.
«Θα υψώσω το ανάστημά μου για την ελευθερία και την ισότητα, ακόμη κι αν μου κοστίσει τη ζωή μου» ανέφερε η ίδια σε επιστολή που έβγαλε λαθραία από τη φυλακή της και η οποία δημοσιοποιήθηκε από τη δημόσια σουηδική τηλεόραση SVT. «Φυλάκιση, ψυχολογικά βασανιστήρια, διαρκής εγκλεισμός στην απομόνωση, η μια ποινή μετά την άλλη· αυτά δεν με σταμάτησαν ούτε θα με σταματήσουν» ανέφερε.
Βραβεία και διεθνής αναγνώριση
«Στεκόμαστε μαζί σας. Για τις γυναίκες, τη ζωή, την ελευθερία» ανέφερε με αφορμή την απονομή του βραβείου Νόμπελ στην Ναργκίς Μοχαμαντί η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν τονίζοντας πως η βράβευσή της «αναγνωρίζει τον γενναίο και ευγενή αγώνα των Ιρανών γυναικών που αψηφούν την καταπίεση. Εμπνέουν τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο να υπερασπιστούν την ελευθερία και τα δικαιώματά τους»
«Η Ναργκίς Μοχαμαντί είναι ένας φάρος ελπίδας για τις απανταχού καταπιεσμένες γυναίκες. Ο αγώνας της για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία μας εμπνέει όλους» σημείωσε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ. «Είναι μια υπενθύμιση – μόνο όπου οι γυναίκες είναι ασφαλείς είναι όλοι ασφαλείς» τόνισε ο κ. Μισέλ.
«Είδαμε το θάρρος και την αποφασιστικότητά τους απέναντι στα αντίποινα, τον εκφοβισμό, τη βία και την κράτηση» ανέφερε το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR)
Αυτές οι τοποθετήσεις είναι μόνο λίγες από τις παρεμβάσεις που έχουν γίνει υπέρ της Ιρανής αγωνίστριας που δεν έχει λάβει μόνο την ύψιστη αναγνώριση του βραβείου Νόμπελ. Έως σήμερα έχει λάβει, επίσης, τα βραβεία: Περ Άνγκερ (2011), Αντρέι Ζαχάρωφ, BBC 100 Women (2022), International Alexander Langer Award (2009), Πάλμε (2023), Διεθνές βραβείο ελευθεροτυπίας Γουλιέλμο Κάνο (2023), και το Weimar Human Rights Prize (2016).
Μια ζωή αγώνα
Γεννημένη τον Απρίλίο του 1972 η Ναργκίς Μοχαμαντί έλαβε πτυχίο στη φυσική και έγινε επαγγελματίας μηχανικός. Κατά τη διάρκεια της πανεπιστημιακής της σταδιοδρομίας, έγραψε άρθρα για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των γυναικών σε φοιτητική εφημερίδα και συνελήφθη σε δύο συνεδριάσεις μιας πολιτικής φοιτητικής ομάδας στην οποία συμμετείχε.
Συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος για πολλές μεταρρυθμιστικές εφημερίδες και δημοσίευσε βιβλίο όπου αναφερόταν στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στη χώρα. Το 2003, εντάχθηκε στο Κέντρο Υπερασπιστών των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που ιδρύθηκε από την επίσης βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Σιρίν Εμπάντι και αργότερα έγινε αντιπρόεδρος του.
Το 1999 παντρεύτηκε τον συνάδελφό της, μεταρρυθμιστή δημοσιογράφο Ταγκί Ραχμάνι, ο οποίος σύμφωνα με τους Δημοσιογράφους Χωρίς Σύνορα είναι «ο δημοσιογράφος με τις περισσότερες φυλακίσεις στο Ιράν». Μαζί έχουν δύο δίδυμα παιδιά, τον Αλί και την Κιάνα.
Η πρώτη σύλληψη της Μοχαμαντί έλαβε χώρα το 1998 για τις επικρίσεις της προς την ιρανική κυβέρνηση που την οδήγησε για ένα χρόνο στη φυλακή. Ακολούθησαν πολλές ακόμα συλλήψεις και φυλακίσεις που επιβάρυναν την υγεία της προκαλώντας της ασθένεια παρόμοια με την επιληψία που την έκανε να χάνει περιοδικά τον έλεγχο των μυών της.
Κακοποίηση και λευκά κελιά
Το Φεβρουάριο του 2021 κυκλοφόρησε βίντεο μέσω των social media εξηγώντας ότι είχε κληθεί στο δικαστήριο δύο φορές τον Δεκέμβριο, για μια υπόθεση που σχηματίστηκε εναντίον της ενώ ήταν ακόμα στη φυλακή δηλώνοντας ότι αρνείται να εμφανιστεί στο δικαστήριο ενώ περιέγραψε τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη η ίδια και άλλες γυναίκες στις φυλακές.
Η Ραχμανί που έχει βρεθεί πολλές φορές στην ανάγκη να ξεκινήσει απεργία πείνας προκειμένου να ακουστούν τα δικαιώματά της, πιο πρόσφατα για την πρόσβασή της σε δομές υγείας, έχει περάσει από το πιο τρομακτικό μέρος για τους πολιτικούς ακτιβιστές στο Ιράν. «Στο Ιράν ένα μονό κελί δεν μπορεί να συγκριθεί με την απομόνωση στις δυτικές φυλακές», εξηγεί ο Ταγκί Ραχμανί. «Όταν καταλήγεις στην απομόνωση στις ιρανικές φυλακές, είσαι κλειδωμένος και δεν έχεις κανένα μέσο επικοινωνίας. Ούτε και ο,τιδήποτε άλλο – ούτε επισκέψεις, ούτε βιβλία. Φοράς ένα μαντήλι στα μάτια και ακούς μόνο ήχους», είχε δηλώσει παλαιότερα ο Ραχμανί στην DW κατά την προβολή του ντοκιμαντέρ «Λευκό Βασανιστήριο» της Γκελαρέ Κακαβάντ, που αποκαλύπτει τις μεθόδους ψυχολογικών βασανιστηρίων, στις οποίες υποβάλλονται οι πολιτικοί ακτιβιστές στο Ιράν.
Σύμβολο για εκείνες που δεν έχουν φωνή
Ο σύζυγός της την χαρακτηρίζει ως τον άνθρωπο με την μεγαλύτερη αποφασιστικότητα που έχει γνωρίσει και εκείνη, μένει σταθερή σε όσα πιστεύει και εκπροσωπεί παρά τα βασανιστήρια, την σωματική και ψυχολογική εξουθένωση και την στέρηση της ελευθερίας της. Αυτά τα στοιχεία είναι, εξάλλου, που την ανέδειξαν σε ένα παγκόσμιο σύμβολο ικανό να εμπνεύσει ακόμα και εκείνους ή εκείνες που βρίσκονται κάτω από αυταρχικά καθεστώτα. Μια τέτοια στιγμή ήρθε το 2022. Τον Σεπτέμβριο εκείνο από το λογαριασμό της στο Instagram, τον οποίο διαχειρίζεται η οικογένειά της, η Ναργκίς Μοχαμαντί είχε δημοσιοποιήσει στο ένα κείμενο εναντίον της υποχρέωσης των γυναικών να φορούν το χιτζάμπ. «Σ’ αυτό το αυταρχικό καθεστώς», έλεγε, «η φωνή των γυναικών είναι απαγορευμένη, τα μαλλιά των γυναικών είναι απαγορευμένα (…) Εγώ, η Ναργκίς Μοχαμαντί, (…) δηλώνω πως δεν θα δεχθώ το υποχρεωτικό χιτζάμπ». Και η φωνή της ακούστηκε, και δύο μήνες μετά ενώθηκε με τις φωνές των γυναικών του Ιράν που στα βίντεο που έγιναν viral παγκοσμίως έκαιγαν τις χιτζάμπ τους στέλνοντας το μήνυμα για το τέλος της καταπίεσης.
πηγή: Εργοληπτικόν Βήμα Νο_137 της ΠΕΣΕΔΕ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΤΕΧΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ & ΤΟ ΑΥΡΙΟ
Ακολουθήστε το gobhma.gr στο Google News για να έχετε έγκαιρη & έγκυρη τεχνική ενημέρωση
