Ενώ ξεκινήσαμε την ζωή μας ως η γενιά με τις πλέον ευοίωνες συνθήκες, καταλήξαμε ως η γενιά που καλείται εδώ και δεκαπέντε χρόνια σχεδόν να διαχειριστεί την μία κρίση μετά την άλλη, αυξανομένου κάθε φορά του βαθμού δυσκολίας. Φυσικά, ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση για την πιο σύγχρονη γενιά, που ουσιαστικά δεν της δόθηκαν ποτέ οι ευκαιρίες που δόθηκαν σε εμάς.
Σήμερα, σύμφωνα με επίσημους αναλυτές, σχεδόν σύσσωμος ο δυτικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πιο «δύσκολο» χειμώνα από το 1942, με έναν πόλεμο να εκτυλίσσεται στην «γειτονιά» μας, με μία πανδημία σε ύφεση μεν «ζωντανή» δε, με τον πληθωρισμό να καλπάζει, με το «έργο» της ενεργειακής κρίσης να εντείνει την «δραματική» του εξέλιξη και με την εξέγερση των νέων γυναικών στο Ιράν, που τις σκοτώνουν για το αυτονόητο δικαίωμα της ελευθερίας.
Αυτό, όμως, που με τρομάζει περισσότερο από όλα είναι η προσπάθεια συντήρησης μίας εικονικής πραγματικότητας από θεσμικούς παράγοντες. Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα, λόγω της πρόσφατης υψηλής τουριστικής δραστηριότητας, εμφανίζεται με θετικό πρόσημο στην ανάπτυξή της. Επίσης, το εθνικό μας χρέος μπροστά στα δυσθεώρητα χρέη άλλων χωρών «μοιάζει» μικρό και διαχειρίσιμο. Έχουμε, όμως, φτάσει σε αυτό το σημείο, όπου τα πλεονεκτήματά μας είναι τόσο σταθερά και ισχυρά, ώστε να προστατεύσουν την ελληνική κοινωνία από αυτό που διαφαίνεται να είναι μία τεράστια παγκόσμια οικονομική κρίση; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι! Αυτό που κατά την γνώμη μου είναι το ισχυρότερό μας πλεονέκτημα είναι ότι οι Έλληνες έχουμε δοκιμαστεί σκληρά αυτά τα χρόνια και δείξαμε μία θαυμαστή ανθεκτικότητα. Έχει διαμορφωθεί μία νέα γενιά πολιτών που άντεξε και εξακολουθεί να δουλεύει συστηματικά και σταθερά, χωρίς να κουβαλά ουτοπικές προσδοκίες. Αυτή η ίδια γενιά κρίνει πλέον πολύ αυστηρά τις πολιτικές ηγεσίες και τα αποτελέσματά τους. Είναι η σειρά της ελληνικής πολιτικής σκηνής να ανταποκριθεί στο εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον και στις προσδοκίες των πολιτών, ξεκινώντας με την αυτοκριτική της, διότι οι δικές της πράξεις και παραλείψεις είτε έχουν προκαλέσει, είτε συντηρούν είτε διογκώνουν τα εθνικά μας προβλήματα. Θα ήταν άδικο, στο σημείο αυτό, να μην αναγνωριστεί στον Πρωθυπουργό της Χώρας ότι είχε το σθένος να αναγνωρίσει σφάλματα και να ζητήσει δημόσια συγνώμη.
Αυτό που έχει οδηγήσει όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την παγκόσμια κοινότητα σε ένα φαύλο κύκλο κρίσεων είναι η απροθυμία και η αδυναμία αναγνώρισης από μεριάς πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας των εσφαλμένων επιλογών τους. Ο δυτικός τρόπος ζωής, που είναι κατάκτηση πολιτισμού, κινδυνεύει να καταρρεύσει με την υπαρκτή πιθανότητα φτωχοποίησης της μεσαίας αστικής τάξης. Η Ελλάδα βρέθηκε πολύ κοντά στην εξαφάνιση της δικής της μεσαίας αστικής τάξης και σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι της έχει αποδυναμωθεί. Σήμερα, αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και για τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, εφόσον οι πολιτικές ηγεσίες δεν αποφασίσουν να εγκαταλείψουν την ματαιοδοξία τους και να αρχίσουν να σχεδιάζουν στρατηγικές ικανές να αντιμετωπίσουν τις ρίζες των προβλημάτων μας. Το στοίχημα που διακυβεύεται είναι εξαιρετικά σημαντικό και δεν αφορά μόνο το «ευ ζην» των δυτικών κοινωνιών. Αφορά κυρίως τις βασικές αρχές του δημοκρατικού τρόπου οργάνωσης του δυτικού κόσμου, της ατομικής ελευθερίας, της ισονομίας ή ευρύτερα της ισοπολιτείας, της συλλογικότητας και του κοινοτικού πνεύματος.
πηγή: Εργοληπτικόν Βήμα Νο_131 της ΠΕΣΕΔΕ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΤΑ ΝΕΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΜΕΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Αυτά και άλλα πολλά άκρως ενδιαφέροντα στο περιοδικό της ΠΕΣΕΔΕ που κυκλοφορεί – ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ! Καλή ανάγνωση!
