… είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα: Γιώργος Γάγαλης, Πρόεδρος της ΠΕΣΕΔΕ
πηγή: Εργοληπτικόν βήμα Νο_114 της ΠΕΣΕΔΕ
Πράγματι, στον ευαίσθητο χώρο των Δημοσίων Συμβάσεων, που μετατρέπει το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου σε παροχές έργων, προμηθειών και υπηρεσιών προς τον Πολίτη …είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.
Καταργούνται εν τοις πράγμασι ο πρώτος και δεύτερος βαθμός δικαστικής προστασίας του Αναδόχου, δηλ. η ένσταση και η αίτηση θεραπείας, αλλά δεν το λέμε «κατάργηση». Αφήνουμε τους αναδόχους να ταλαιπωρούνται με αιτήσεις θεραπείας προς τον Υπουργό (δηλαδή στον βρόντο) και να περιμένουν τρείς μήνες για να «απορριφθεί σιωπηρώς» η αίτηση, ώστε να στραφούν μετά στην δικαιοσύνη, προκειμένου να κρίνει ένας δικαστής, αν το σοβατεπί ήταν σωστό, ή μήπως το φρεάτιο ήταν λάθος.
Καταργείται εν τοις πράγμασι η αναθεώρηση τιμών. Τι κι’ αν ανεβοκατεβαίνει η τιμή πχ του πετρελαίου ή του σιδήρου συμπαρασύροντας τις τιμές πλήθους παράγωγων προϊόντων. Εμείς εδώ είμαστε… «άπλες». Άλλωστε με 65-70% έκπτωση που πρέπει να δώσεις για να πάρεις δουλειά, τι να σου κάνει και η «αναθεώρηση»;
Η ΥΑ για την ρύθμιση του επαγγέλματος με τα μητρώα ΜΕΚ, ΜΕΕΠ, ΓΕΜ κλπ αναμένεται από το 2015. Ας μην βιαζόμαστε, ίσως καλύτερα να τη φορτώσουμε στην επόμενη Κυβέρνηση.
Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες τέτοια θέματα, που «λιμνάζουν», καθυστερούν, «ταλαιπωρούνται» από γραφείο σε γραφείο, από Κυβέρνηση σε Κυβέρνηση, από Υπουργό σε Υπουργό.
Όλα αυτά, θα ήταν μόνο για γέλια, αν δεν καθόριζαν –μαζί με την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια υποδομών στις περιοχές αναφοράς- τις ζωές κάποιων χιλιάδων «βιοτεχνών» του Δημόσιου Έργου, Εργοληπτικών και Μελετητικών Επιχειρήσεων (και των εργαζομένων σε αυτές), που δουλεύουν 12ωρα, αγωνιούν για τους υπαλλήλους τους, προσπαθούν ηρωικά να βρουν άκρη με τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, υποθηκεύουν τα σπίτια τους για να χρηματοδοτήσουν την δουλειά τους, πληρώνουν 70% του εισοδήματός τους σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές… Και εν κατακλείδι, «κρέμονται» από αυτές τις Κυβερνήσεις, αυτούς τους Υπουργούς και αυτούς τους Υπηρεσιακούς Παράγοντες.
Το πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά για τον Πολίτη και οι συνέπειες που έχουν για την Κοινωνία -πολλές φορές οδυνηρές- φαίνονται διά γυμνού οφθαλμού από τις τελευταίες καταστροφές.
Στις πλημμύρες της Αττικής το 2017, πνίγηκαν 25 άνθρωποι, ενώ κάποιοι είχαν θαμμένες επί χρόνια στα συρτάρια τους τις μελέτες αντιπλημμυρικών έργων. Αν την πλήρωσε κάποιος εξ αυτών; Δεν νομίζω! Μπορεί να πήραν και προαγωγή.
Στο Μάτι κάηκαν 100 συνάνθρωποί μας, παρακολουθήσαμε όλοι «live» την πλήρη αποσύνθεση και απαξίωση της έννοιας Κράτος, όμως δεν υπάρχει ούτε ένας υπεύθυνος. Ως γνωστόν, φταίνε πάντα «οι άλλοι».
Και τώρα ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα: η προεκλογική περίοδος! Υποψήφιοι Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες και Κυβερνητικοί Πολιτικοί τάζουν έργα, γεφύρια, φράγματα, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, μετρό, τα πάντα όλα. Το χρήμα ρέει άφθονο, μέχρι να σβήσουν οι προβολείς της TV.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα. Υποπτεύομαι ότι η «προφανής» λύση, να ψηφίζουμε καλύτερους, έχει αποδειχθεί διαχρονικά λανθασμένη, μια και έτσι κουκουλώνουμε τις δικές μας ευθύνες, ενώ οι επόμενοι συνήθως αποδεικνύονται χειρότεροι από τους προηγούμενους. Μάλλον σε πιο «extrem» λύσεις θα πρέπει να πάμε, πχ μακρόπνοο σχεδιασμό των έργων που χρειάζεται η Χώρα και οι Τοπικές Κοινωνίες και διαχείριση και υλοποίησή τους από Ανεξάρτητες Αρχές και Ιδιώτες. Ναι, καλά καταλάβατε: χωρίς την εμπλοκή Πολιτικών και Δημοσίων Υπαλλήλων.
Υποθέτω ότι όσοι κάνετε τον κόπο να διαβάσετε αυτές τις αράδες θα σκεφθείτε, τι νεοφιλελεύθερες απόψεις είναι αυτές. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Άλλωστε αν πάμε σε τέτοια κατεύθυνση θα πάψουμε να είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα …
